کد مطلب:38673 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:29

گنجینه پرسمان » اهل بيت

جنگ آخر حضرت امام حسين 7در روز عاشورا را به اختصار توضيح دهيد.

عده اي از مقتل نويسان مي نويسند: بعد از شهادت هفتاد و دو تن از اصحاب و خانواده اش , آماده ءجهاد با دين فروشان و متحجّران و منافقان و سفله گان شد. ابتدا به خيمه آمد و با اهل البيت خداحافظي كرد و با قلبي آكنده از شوق و اندوه به طرف كارزار شتافت . در وهلهء اوّل براي اين كه عده اي از يارانِ ضلالت را هدايت كند و ازخواب غفلت بيدار نمايد و اتمام حجتي كرده باشد, بعد از حمد و ثناي الهي و درود بر محمد6فرمود:

آيا كسي در ميان شما هست كه ضرر را از حرم رسول خدا برگرداند؟ آيا فريادرسي هست كه به اميد وصول به اجر وپاداش و ثواب خدايي به فرياد ما برسد؟ آيا ياوري هست كه براي خدا ما را ياري نمايد؟ و...

در اين هنگام صداي گريه و نالهء زن ها از خيمه ها بلند شد. حضرت به خيمه ها بازگشتند و ضمن دلداري آن ها به حضرت زينب فرمود: فرزندم علي اصغر را بياور تا با او خداحافظي كنم .

بچه را در بغل گرفت و خواست او را ببوسد كه ناگهان با اصابت تير حرمله به گلوي مباركش در دست پدرپروبالي زد و شهيد شد.

طبق قول ديگري حضرت او را به ميدان آورد و هدف تير حرمله قرار گرفت . پس از فراغت از كفن و دفن فرزندمظلومش , پيراهن كهنه به تن كرد و مجدّداً به طرف ميدان رفت و در برابر دشمن نابكار قرار گرفت , در حالي كه دل اززندگاني دنيا شسته و به شهادت و لقاي پروردگار دل بسته بود. شمشير از غلاف كشيد و مبارز طلبيد. هر كسي كه دربرابر حضرت قرار مي گرفت , بلافاصله با ضرب شمشير به درك واصل مي شد. از اين طريق بسياري از شجاعان دشمن را از ميان برداشت . ديگر كسي جرأت نمي كرد به مبارزهء حضرت بيايد; روي اين جهت حضرت همانند شيرژيان به طرف راست و چپ دشمن حمله كرد و مثل پدرش حيدر كرّار جانانه بر آن ها مي تازيد و از كشته ها پشته مي ساخت . وقتي دشمن فرار مي كردند و از اطراف دور مي شدند, به مقر حملهء خود باز مي گشتند و كلمهء مباركهء به زبان جاري مي ساختند تا هم ذكري گفته باشد و هم به زن هاي خيمه ها بفهماند هنوز زنده هستند. وقتي عمر سعد فهميد به صورت انفرادي يا چند نفري نمي شود با حضرت مبارزه كرد, فرياد زد: همه همدست شده و از هر جانب بر او حمله آوريد.

تيراندازان كه چهارهزار نفر بودند, تيرها را به كمان نهاده و به جانب آن بزرگوار رها كردند و بين آن حضرت وخيمه ها حايل شدند.

عدّه اي از ناپاكان به سراغ خيمه گاه حضرت رفتند. وقتي حضرت متوجه اين امر شدند فرمود: اي پيروان آل ابوسفيان ! اگر دين و از معاد خوفي نداريد, لااقل در دنيا آزاد مرد باشيد. من با شما جنگ دارم , زنان و بچّه ها كه گناهي ندارند.

سپاهيان ضلال از رفتن به خيمه گاه منصرف شده و بر حضرت حمله نمودند. آن بزرگوار بسياري ديگر ازنابكاران را به خاك و خون افكند.

تشنگي فرزند غريب زهرا چيره شده , چندين مرتبه به طرف فرات رفتند تا رفع عطش نمايند, امّا هرگاه كه قصدشريعه مي نمود, چهار هزار تيرانداز به فرماندهي اعور سلمي و عمروبن حجاج بر آن حضرت حمله مي كردند, با اين حال حضرت همانند شير غضبناك با آن سفله گان مبارزه مي كرد تا بالاخره خود را به شريعهء فرات رساند. كمي آب برداشت و همين كه نزديك دهان آورد, نانجيبي فرياد بر آورد: اي حسين ! تو آب مي نوشي , در حالي كه لشكر به سراپرده ات رفته و هتك حرمت مي كنند؟!

آن معدن غيرت به مجرد شنيدن اين حرف از آشاميدن آب منصرف شد و به سرعت خود را به خيمه ها رساند,ولي متوجه شدند كه خبري نيست . دگرباره با اهل بيت خود خداحافظي كردند و ناله و گريهء بچه ها و زن ها به گوش عرشيان رسيد.

شاعر اين صحنه را اين گونه توصيف كردند:

]آمد به خيمه گاه , وداع حرم نموددر اهل بيت شور و قيامت پا نمود

بر كودكان نمود به حسرت همي نگاه وز خيمه گاه گشت روان سوي حرب گاه

آن را نشاند در برو بر رخ نشاند اشك او سوي رزمگاه شد و در قفاي او

آن را گذاشت بر دل و از دل كشيد آه فرياد وا اخاه شد و بانك وا اباه

]بار ديگر به ميدان رفت , با لب تشنه و بدن خسته و دلِ شكسته و مجروح . از كشته ها پشته مي ساخت . لشكر ازهر طرف بر او حمله كردند و با تير و نيزه و شيشه بدنش را مجروح ساختند. طبق روايت منقوله از حضرت باقر7يش از سيصد و بيست جراحت بر بدنش وارد آوردند. در اين وقت در اثر تشنگي زياد و كثرت جراحت و خستگي ِتوان فرسا توقفي فرمود تا استراحتي كند, اما ناگاه ظالمي سنگي به جانب حضرت انداخت و به پيشاني مباركش اصابت نمود و در اثر آن خون بر صورتش جاري شد. حضرت پيراهن خود را بلند كرد تا چشم و صورت خويش رااز خون پاك كند كه ناگهان تيري سه شعبه به سينهء مباركش اصابت كرد و از طرف ديگر بيرون آمد. در اثر اين تير ورفتن خون زياد, آن بزرگوار نتوانست طاقت بياورد و از صدر زين بر زمين قرار گرفت .

ارازل و اوباش و عاشقان مال و منال , دور او جمع شده و آن حضرت را به شهادت رساندند.

ـ شمر ابن ذي الجوشن سر حضرت را از بدن مباركش جدا نمود.(1)


(پـاورقي 1.محدّث قمي , برداشت از, منتهي الآمال , ج 2 ص 280ـ 287 با تلخيص .